Experimenten met de bijstand: wie niet mee sloopt, is negatief
Hoe reageren politici en anderen op onze kritiek op hun experimenten met bijstandsgerechtigden? In eerste instantie met een uitnodiging tot een gesprek, tot meedenken en meedoen. Gaan we daar niet op in, dan zijn we volgens hen “negatief”. En blijven we volharden in onze afwijzing en kritieken, dan volgt uiteindelijk de harde hand.
| This text in English |
Op 21 oktober publiceerden we een artikel over het Tilburgse “vertrouwensexperiment” met bijstandsgerechtigden. Omdat hij erin genoemd werd, informeerden we CDA-wethouder Erik de Ridder erover via Twitter. “Poeh, wel erg zuur hoor. Misschien eens een gesprek?”, reageerde hij direct. Daar voelden we weinig voor en daarom tweetten wij op onze beurt: “Meteen aanbod van Erik de Ridder tot polderen over de zure plannen voor bijstandsgerechtigden. Maar actie is effectiever.” De Ridder: “Prima, succes met de actie dan maar”. Wij: “Jullie geen succes toegewenst met plannen om de bijstand verder uit te kleden. De bijstand moet juist omhoog!” De wethouder stond erop het laatste woord te hebben: “Doorbraak dankjewel voor de betrokkenheid”. Ons stuk heette “Tilburgs experiment: van vals vertrouwen en lucht kan een mens niet leven” en Paula Anguita, die er eveneens in genoemd werd, reageerde een dag later op Twitter: “van negativisme ook niet…” Op Facebook zei ze later nog tegen een criticus: “Je kunt alles in het leven de grond in boren en verachtelijk vinden, maar wat heb je daarmee tot nu toe bereikt? Heb jij een positief alternatief dat goed werkt? Waar je gelukkig van wordt zodat je het anderen kunt aanraden?” Verhoog de uitkeringen en minimumlonen, zodat iedereen een menswaardig bestaan kan leiden, was onder meer zijn antwoord. Maar dat bleek nu net niet aan de orde in haar “vertrouwensexperiment”.
Informatie
Het is een vast patroon dat we steeds weer tegenkomen in de strijd tegen dwangarbeid en andere repressie tegen bijstandsgerechtigden: wethouders, managers, dwangarbeid-directeuren en andere bazen proberen kritiek en protest van onderop in te kapselen, onschadelijk te maken en er waar mogelijk ook nog van te profiteren. Er is over het algemeen helaas weinig georganiseerd verzet vanuit uitkeringsgerechtigden en wanneer dat dan ergens de kop lijkt op te steken, dan zijn de politici en managers er als eerste bij. Kom eens praten, kom meedenken over onze plannen en meedoen aan onze experimenten. Er wordt voorgespiegeld dat we kunnen meebeslissen over onze toekomst, over de toekomst van de bijstand, over een mogelijk basisinkomen, enzovoorts. Er zijn helaas best wat bijstandsgerechtigden die zich echt gevleid en belangrijk voelen dat ze mee mogen doen, en die het idee hebben dat ze daadwerkelijke inspraak krijgen. Degenen die vervolgens besluiten om mee te werken aan die experimenten en alternatieven, worden vervolgens publicitair ingezet om de nieuwe repressieve regimes te verkopen aan andere bijstandsgerechtigden.
In de praktijk blijft onze inspraak altijd beperkt en worden we geacht mee te denken binnen de strak geformuleerde kaders die de politici en managers stellen. Hogere uitkeringen zijn dus altijd onbespreekbaar en ideeën in die richting worden zorgvuldig van de agenda geweerd. Het echte doel is om informatie van ons af te tappen: hoe weten we te overleven van weinig geld, welke banden hebben we onderling, hoe steunen mensen elkaar, waar zitten de pijnpunten, wat zijn de redenen om niet mee te werken aan experimenten, hoe kunnen we mensen verleiden om voortaan wel mee te doen? Toen de gemeente Groningen onlangs kwam met het voorstel van verplichte keukentafelgesprekken voor alle bijstandsgerechtigden, kwam het ‘alternatieve’ Veranderlab met ideeën om effectiever informatie los te krijgen van onderop. “Zij stellen voor te experimenteren met gesprekken waarbij het primaat echt bij de burger ligt, met de vrijheid om al dan niet in gesprek te gaan, en vrije keuze voor plaats en inhoud van het gesprek. Deze manier van werken geeft beter inzicht in wie de mensen zijn die in de bijstand leven, hoe divers ze zijn, maar ook wat ze wel kunnen en doen. Hoe mensen zich tot elkaar verhouden, in de familie, in de staat in de buurt, met de gemeente. De buurtanalyses en analyse van de grote lijnen uit de individuele gesprekken leveren zo een ‘antropologie van de bijstand’.” (pdf, pag 4)
Wat ons betreft dient zulke overlevingsinformatie onder ons te blijven, want die zal altijd tegen ons gebruik worden. Als een bepaalde groep bijstandsgerechtigden bijvoorbeeld op de een of andere zelfbedachte manier kan rondkomen van minder geld, dan kan ieders uitkering verlaagd worden met een verwijzing naar dat alternatief. Als er al afgetapt moet worden, dan is het van boven: wij moeten informatie verzamelen over hun repressie, over hun zwakke punten, om zo onze overlevingskansen en mogelijkheden tot succesvolle strijd te vergroten. Maar zulke informatie zullen we nooit kunnen krijgen door in ons eentje, ongeorganiseerd, mee te gaan doen aan hun experimenten. Daar hebben onze tegenstanders immers alle touwtjes in handen, dat is hun terrein. Hooguit kan die strategie in goed georganiseerd verband enig succes hebben.
Vernieuwingen
Omdat het van essentieel belang is voor alle experimenten om goed met ons in gesprek te kunnen gaan, zullen het zelden VVD-ers of PVV-ers zijn die zulke projecten leiden, of er het publieke gezicht van zijn. Het zijn meestal juist de ‘sociale’ of ‘progressieve’ partijen en organisaties die zulke experimenten presenteren, de structuren opzetten, het contact met bijstandsgerechtigden zoeken, etc. Onze ervaring is dat GroenLinks en D66 het vaakst voorop lopen. En dat is ook historisch gezien hun taak: protest, knelpunten en informatie van onderop omvormen tot bruikbare impulsen voor steeds verdere vernieuwingen van het kapitalisme. Om de disciplinering en zelfdisciplinering te vergroten om de mate van uitbuiting zonder gevaar te kunnen opvoeren.
De reacties die binnenkwamen op ons kritische artikel “Groningse bijstandsgerechtigden straks proefkonijnen in basisinkomenexperiment?” van vorig jaar december spreken wat dat betreft boekdelen. In dat stuk keerden we ons tegen de plannen van de organisatie Mieslab. Die tweette ons meteen na publicatie: “Volgens mij zijn we het veel meer met elkaar eens dan jullie stuk doet vermoeden. Een keer koffie drinken?” Onze respons: “Geen koffie. Verschil groter dan jullie denken. Mieslab experimenteert voor nieuwe fase kapitalisme, wij willen afschaffing.” En over D66, dat een raadslid levert aan de initiatiefgroep: “D66 is meest pro-kapitalistische, neo-liberale slooppartij van allemaal. Dat zijn grote tegenstanders, heel simpel.” Verder tweetten we hen: “Vind je het raar dat we hun basisinkomen niet hoeven? Als je ons echt wilt helpen pleit dan gewoon voor hogere bijstand!” en “En niet voor zo’n mager basisinkomen dat armoede in stand houdt. Duidelijk een plan van bovenaf waar wij niet aan meedoen.” Ondernemer Jan Willem Wennekes van Mieslab reageerde eveneens op Twitter: “Het gesprek willen de schrijvers helaas ook niet aangaan (zie eerdere tweets). Veel stromannen in het artikel.” En een andere enthousiasteling, Mark Vletter, tweette: “Wat een slecht artikel. Als je de toekomst van werk en inkomen belangrijk vindt moet je je er wel goed in verdiepen”, waarna hij daar op onze site nog aan toevoegde: “Kom of met alternatieven, die voor iedereen waardevol zijn, of draag bij om het experiment waardevoller te maken.”
Zodra je aangeeft niet mee te willen denken over hun plannen, maar heel andere ideeën hebt, zoals bijvoorbeeld verhoging van de uitkeringen, dan word je “negativiteit” verweten, of “zurigheid” en gebrek aan verantwoordelijkheid voor de toekomst. De terminologie doet soms denken aan de new age-beweging: we moeten allemaal blij en positief meedoen aan discussies en experimenten om na te gaan hoe bijstandsgerechtigden kunnen leven van minder geld en hoe ze zo snel mogelijk, en zo goedkoop mogelijk, zelfstandig richting allerhande onderbetaalde baantjes kunnen uitstromen. Dat zou pas positief zijn, en wie tegenstribbelt zou negatief zijn, zuur. “Ja, waarom zou je het gesprek aangaan als je ook lekker in je eigen hoekje anoniem boos kunt zitten wezen?” Zo reageerde manager consultant Ronald Mulder op het Groningse artikel waarin hij ook werd genoemd.
Tegenwerken
Wanneer je echter oppert om georganiseerd de strijd aan te gaan tegen plannen, dan verdwijnt die vriendelijkheid als sneeuw voor de zon. In Leiden kwamen de toenmalige CDA-wethouder Jan-Jaap de Haan en de dwangarbeid-directeur Bas van Drooge in de eerste fase van onze strijd met opmerkingen dat onze kritiek belangrijk was. Ook mochten we met hen meedenken, en de zaak eens vanuit hun positie bekijken. Hoe zouden wij het aanpakken als we op hun stoel zaten? Maar wij wilden niet meedenken over het effectiever maken van een dwangsysteem, en we gaven aan dat zelfs een serieus gesprek niet mogelijk was, zolang de ene gesprekspartner de andere op zijn of haar inkomen kan korten, of zelfs aan de dwangarbeid kan zetten. Daarna veranderde de sfeer, en onze voortdurende acties en kritieken kwam op een berg repressie te staan: van een thuis bezorgde intimiderende brief tot een gespreksverbod op de openbare weg (waar we ons vanzelfsprekend nooit aan gehouden hebben).
Wie vaker een concrete actiecampagne heeft opgezet in Nederland, zal deze benaderingswijze door de autoriteiten wel herkennen. Inkapseling is een beproefde, tientallen jaren oude Nederlandse methode, die zeker niet voorbehouden is voor de baanlozenstrijd. Om te weten of een official het werkelijk goed bedoeld is even tegenspreken voldoende. En heel eerlijk gezegd moeten we de eerste nog tegenkomen die niet al vrij snel uit zijn rol valt en voor repressie kiest.
Eric Krebbers
Sommige zeer beknopte tweets zijn voor de leesbaarheid een klein beetje uitgeschreven.
Intelligent geschreven artikel en ook zeer herkenbaar voor mij. Jij hebt het spel van de gemeente heel goed door Eric. Men probeert inderdaad overlevingsinformatie van je los te krijgen. En dat is niet zo moeilijk te verkrijgen als je, zoals mij, al diverse keren verplicht een psychologisch onderzoek moet ondergaan waarbij je op allerlei persoonlijke vragen antwoord moet geven. Uiteraard op straffe van anders gevolgen voor de uitkering. Vervolgens mag je dan lezen in hun rapport dat je moet gaan werken aan je eigen verantwoordelijkheid en dat je passief bent. Ik zal een voorbeeld geven. Eén van de vele vragen aan mij was of dat ik aan sport deed? Waarop ik antwoordde dat ik niet op een sportclub zat vanwege het feit dat als je in de bijstand zit je daar simpelweg gewoon het geld niet voor hebt. Maar dat ik op zich wel sportief ingesteld ben want dat ik twee uur per dag wandel en mijn boodschappen op de fiets doe. Vervolgens mag je dan in hun rapportage teruglezen dat je niet aan sport doet en passief bent omdat je niet veel meer zou doen dan boodschappen doen, hangen, Televisie kijken, lezen en wandelen. Over de oorzaak, namelijk geldgebrek voor deelname aan een sportclub, wordt dan vervolgens met geen woord gerept in de rapportage. En zo kan ik nog wel veel meer voorbeelden geven. Alles wat je zegt wordt toch tegen je gebruikt is mijn ervaring. Ik zou er dan ook voor willen pleiten om deze overlevingsinformatie voor jezelf te houden. De vraag is alleen wel hoe doe je dat als je telkens verplicht wordt om mee te werken aan hun onderzoeken? Stel je je immers niet coöperatief op dan kan men je uitkering korten of afpakken.
Scherp stuk, Eric en zó tekenend en terecht. Het is inderdaad erg van deze tijd om eenieder “positiviteit” op te leggen en zelfs af te dwingen. Daarbij wordt die “positiviteit” ook steeds gekaapt door degenen die ervoor geleerd hebben om afbraak hervorming te noemen en repressie het aureool te geven van “meedoen”. Mee mógen doen, zoals het nogal eens uit de mond van christelijk verlichte bestuurders komt rollen. Dat alles in de vorm van een uitnodiging, een handreiking aan de ernstig belemmerde medemens. Het is werkelijk niet om aan te horen hoe ernstig de taal wordt verkracht als dwang tot “participatie” wordt geframed. Deze systematische verhulling van afbraak wordt in één klap duidelijk zodra iemand uit de doelgroep, een uitkeringsgerechtigde, bedankt voor de uitnodiging en ervoor kiest in andere groepen “mee te doen”. Zo iemand wordt dan geschoffeerd (in oorlogstermen “kaltgestelt”) en van de verkeerde motieven (niet positief) beticht. In het licht van de bühne predikt de vos in christelijke termen, maar achter gesloten deuren komen keihard de represailles op tafel: “je doet wat ik van / voor je wil en anders kan je fluiten naar je uitkering”. Want zo zijn we inmiddels wel in NL: in deze tijd van geoorganiseerde crisis gunnen we machthebbers en management eerder absurde inkomens plus bonussen en andere voorrechten, dan dat we gewone mensen brood op de plank en een dak boven het hoofd gunnen. En dat noemen we dan “positief zijn en meedenken”. De vraag is echter met wie?
Teun van der Keuken met zijn programma de Monitor trapt er helaas wel in. Het oppakken van mensen met onbetaalde boetes is verengd tot de discussie, of je zwangere vrouwen en oude of zieke mensen zo moet aanpakken, terwijl volgens mij de vraag is, of je mensen überhaupt op die manier moet dwingen om te betalen, waarbij nog aangetekend zij, dat de dit alleen maar geld kost. Mijn eerste reactie bij het lezen was: “Praten kan geen kwaad,” maar dit zijn allemaal getrainde figuren, die je op een zeer specialistische manier mindfucken in de door hun gewenste richting.
Wat die computervragenlijsten betreft, waarbij je niet eens de mogelijkheid hebt om ‘n.v.t.’ of ‘ik wil niet antwoorden’ hebt, raad ik mensen aan om het zo in te vullen, dat er geen touw aan vast te knopen is.
Een recent voorbeeld hiervan is de kostendelersnorm.
Maar er zit meer achter. De overheid wil de in and outs weten zodat men makkelijker kan ingrijpen en opstand kan neerdrukken.
En geloof me maar, en ik heb er van de week weer een demo van gehad in het gemeentehuis, uitkeringsgerechtigden zijn zeer kwaad en zeer frustreert. Het zijn nu nog kleine individuele bommetjes die ontploffen maar wat gebeurd er als uitkeringsgerechtigden zich eens samen pakken en organiseren? Daar is de overheid zeer bang voor. Informatie is dus zeer belangrijk voor de overheid om hier snel een einde aan te kunnen maken.
Trouwens die alternatieve verwijzing waarvan je spreekt zou dan altijd gebaseerd zijn op een rechtsvermoeden, de kostendelersnorm is hier ook op gebaseerd. Wat is een rechtsvermoeden? Dat is een stelling. Bij de kostendelersnorm is dat: je kunt kostendelen met overige inwoners. Echter het is een stelling, geen bewezen feit.
Als jij het tegendeel kunt bewijzen, mag men die stelling niet meer gebruiken of ten uitvoer brengen. Iets om eens goed over na te denken bij je verweer tegen de kostendelersnorm.
Het is voor de politici wel erg makkelijk lullen en mooi weer spelen met al hun wachtgeld en pensioen regelingen en ambtenaren WW die tot aan hun pensioen door loopt. Zij zullen zelf nooit in aanraking komen met de normale WW of bijstand en de gevolgen daarvan. Zij hebben geen enkele plichten tegen over deze regelingen en hoeven ook geen enkele tegenprestatie te leveren voor het geld dat ze krijgen vanuit die wachtgeld regelingen en ambtenaren WW. Ze worden ook niet gekort als ze met een paar mensen onder 1 dak wonen.
Die wachtgeldregelingen en ambtenaren WW dient per direct afgeschaft te worden en die politici moeten ook gewoon onder de zelfde WW en bijstandsregels vallen, net als andere werknemers.
Dan is dat geschreeuw van hun direct afgelopen en zal de stemming heel snel omslaan en zullen ze er alles aan doen om het sociaal stelsel in stand te houden want ik weet heel zeker dat zij zelf niet de nadelige gevolgen willen onder vinden van de WW en/of de bijstand. Het hele dwang arbeid verhaal zal zeer snel verdwijnen aangezien zij ook niet te werk gesteld willen worden of geconfronteerd willen worden met het boete en dwang beleid.
Een negatieve houding tegen over de overheid komt niet zomaar en dat weten de politici maar al te goed.
Ik begrijp waar je heen wilt, Paul. Ik heb toch drie puntjes in reactie op je bijdrage:
1. Ik denk niet dat als voor politici dezelfde regels gaan gelden als voor ons dat ze plots anders gaan stemmen. Volgens mij zijn er hier algemene verrechtsende politieke en economische processen aan het werk die ver uitgaan boven de individuele gevoelens van politici. Hun stemgedrag valt niet te reduceren tot zulk simplistisch eigenbelang.
2. En daarbij, politici behoren toch over het algemeen tot een andere klasse, en die komen sowieso niet zo snel in de bijstand. Ze hebben veel meer spaargeld, economische, sociale en familiale netwerken waarop ze kunnen terugvallen. We zeggen wel dat het iedereen kan overkomen, maar de kans dat een Tweede Kamerlid ooit in de bijstand zou belanden zou toch wel heel erg klein blijven, ook al schaffen we de wachtgelden af.
3. Ik ben er nooit voor om voor bepaalde groepen, wie dan ook, de sociale en economische bescherming te verminderen. Dat benepen gedoe altijd van: als wij het niet krijgen mogen hullie het ook niet. Laten we eens wat guller, levenslustiger denken. Logischer is het daarom voor mij om te pleiten voor een wachtgeld voor iedereen. Liever meewerken aan een spiraal naar boven dan naar beneden.
Eric. Op punt 1 en 2 ben ik het met jou eens. Vooral bij punt 2 sla je de spijker precies op z’n kop. Voor het overige neig ik meer richting de mening van Paul. Mijn motto is toch wel: Wat jij niet wilt dat jouw geschiedt doe dat ook een ander niet. Want wij kunnen wel wat guller en levenslustiger gaan denken, de gevestigde orde doet dat duidelijk niet en draait de minima maar wat graag een poot uit. Ik heb het al vaker gezegd: we leven nu eenmaal in een klasse maatschappij. En iemand die in de hogere sociale klasse geboren is zal niet gauw in contact komen met iemand uit een lagere klasse. Laat staan dat deze persoon zich zal willen of kunnen verplaatsen in de problemen van de minima. De meeste mensen moeten toch eerst zelf de dingen meemaken willen ze eens na gaan denken. En dat geldt vooral voor de elite denk ik. Die schat ik niet al te menslievend in eerlijk gezegd.
Wachtgeld voor iedereen is inderdaad een mooi streven. Maar zie ik niet gebeuren zolang de politici en ambtenaren zo’n bevoorrechte positie blijven behouden en nergens last van hebben. Waarom zouden zij uit zichzelf aan ons denken? Sorry, maar ik heb dat vertrouwen niet in ze.
Een vakbond die instemd in werken zonder loon massaal heeft geen bestaansrecht in de westerse wereld.
Dat noemen ze moderne westerse slavernij.
Condor
@Raven, je haalt twee dingen door elkaar, vrees ik.
Het eerste is wat je wilt, wat je eist. Paul eist dat een groep in de samenleving het slechter krijgt (de ambtenaren), en ik eis dat een groep (wij) het beter krijgt. Dat is een essentieel verschil.
Iets heel anders is of je inschat dat je je zin gaat krijgen. Nee, ik denk inderdaad niet dat ik mijn eis (op korte termijn) voor elkaar ga krijgen. (Paul z’n eis om verslechtering van het leven van anderen trouwens ook niet.) Dat ik mijn eis/wens niet snel gerealiseerd zal zien worden heeft, nogmaals, niet zozeer te maken met de individuele karakters van politici, maar het systeem dat ze vertegenwoordigen. Het heeft dus niets te maken met “vertrouwen” in politici of iets gaat veranderen, maar des te meer met druk die wij van onderop op kunnen bouwen tegen dat systeem.
En als ik samen met anderen macht wil opbouwen doe ik dat liever op basis van positieve eisen (beter leven voor iedereen) dan op basis van negatieve (slechter leven voor politici en ambtenaren). Sowieso, als je zou ‘winnen’ met die negatieve eisen wordt je er zelf niet beter van, heb je alleen de de rijken geholpen omdat de staatsuitgaven weer omlaag kunnen en dat betekent altijd verdere belastingvoordelen voor bedrijven/rijken.
Op punt 1, de politici hebben zich zelf “verheven” en veilig gesteld door regel en wetgevingen te maken die hun beschermt voor bv. het verlies van hun baan onder het mom van onze baan is maar tijdelijk en we kunnen zo maar werkloos raken na de verkiezingen. Wat er even niet bij vertelt word is dat hun tijdelijk baantje, normaal gesproken 4 jaar duurt en je met hun salaris, je een aardige financiële buffer kunt aanleggen. De gemiddelde burger mag blij zijn als hij/zij na 6 maanden nog een baan hebben en die krijgen in de huidige WW dankzij de nieuwe rekenmethode geen 70% van het laatste loon meer en zijn vaak na een korte tijd aangewezen op de bijstand.
En ja, partij belang gaat voor hun eigen belang.
Punt 2. Er zullen zeker politici zijn met een dergelijke economische, sociale en familiale netwerken waarop ze kunnen terugvallen, maar niet allemaal. Daarnaast kun je die stelling ook los laten op burgers. Ook hier zullen zeker mensen bij zitten die terug kunnen vallen op economische, sociale en familiale netwerken en dus nooit met de WW of bijstand te maken zullen krijgen.
Punt 3. Je zegt: Ik ben er nooit voor om voor bepaalde groepen, wie dan ook, de sociale en economische bescherming te verminderen.
Ik heb het niet over het verminderen van de sociale en economische bescherming, maar over gelijke regels voor politici en burgers. Zoals ik al zei, zij hebben zich zelf “verheven” en veilig gesteld door regel en wetgevingen te maken die hun beschermt. De wachtgeld regelingen en de ambtenaren WW tot aan hun pensioen zonder verplichtingen is daar een goed voorbeeld van.
Dat steekt wrang af tegen over de burgers waarvan de WW en bijstand die nu ver uitgekleed is dat je er vaak niet eens meer een bestaansminimum aan over houdt en waar tig verplichtingen en een te werkstellingsplicht gelden met bestraffingen als die verplichtingen niet na komt.
Laat de politici ook maar eens kennis maken met de regels die voor burgers gelden dan weten ze ook wat ze afgebroken en aangericht hebben.
Paul, ik snap je boosheid en die deel ik vanzelfsprekend. Maar de rancune-politiek die je hier voorstelt is echt destructief voor iedere beweging:
In je reactie spreek je jezelf ook tegen, helaas. Want enerzijds wil je, mijns inziens terecht:
Maar anderzijds wil je hun sociale en economische bescherming dus wel degelijk verminderen, als je schrijft:
Ik zou gewoon gewoon zeggen, als je het kennelijk toch op dat individuele politici-bewustzijnsniveau wilt houden: jullie hebben het voor jullie zelf prima geregeld, nu moeten jullie dat ook zo voor ons allemaal zo regelen.
Het constateren dat twee groepen in de samenleving ongelijke rechten of inkomens hebben, en dan eisen dat degenen die het beter hebben ook minder moeten krijgen, zit zo ontzettend diep ingebakken in onze samenleving, dat politici er om de haverklap mee komen om onze rechten verder af te breken. Ik weiger mee te gaan in die onsolidaire denkwijze.
In deze discussie moet ik Paul gelijk geven. De bovenwettelijke regelingen zijn ‘niet meer van deze tijd’, zoals politici zelf te pas en te onpas zouden zeggen. In de jaren tachtig gaven de nog redelijk kundige bestuurders een vaste baan op om een relatief onzeker avontuur in de politiek te beginnen (al regelden ze wel vaak een terugkeergarantie). De norm was destijds de vaste baan. Veel werknemers tegenwoordig hebben die zekerheid van de vaste baan niet meer en politici willen dus een garantie op iets, wat in de normale mensenwereld al lang niet meer bestaat. Daarbij ben ik het ook met Paul eens, dat ze kunnen sparen van hun riante salarissen (bij de top-5%). Dus ik pleit voor de gewone WW-regels, sollicitatieplicht en terugval naar de bijstand, als de nieuwe WW-duur aangepast is. En als dat te weinig is, dan moeten ze maar eens over hun koppie krabben, wat ze in de achterliggende jaren nou net zelf besloten hebben.
Precies dat zeggen politici, en ik ben het dus niet met hen eens. Die regelingen moeten blijven/terugkomen en wel voor iedereen.
Merkwaardig dat nu uitspraken en argumenten van politici die alle verworvenheden willen afbreken positief worden aangehaald. Het moet niet gekker worden… Zoals ik zal zei: helaas nemen ook veel critici de frames van de heersende orde over. Waardoor ze zichzelf tandeloos maken.
Maar bij Vilseledd vermoed ik dat het weinig met bovenstaande discussie te maken heeft, en alles met zijn simplistische libertaristische (hyper-kapitalistische) neiging om te happen naar alles dat ruikt naar staat, collectiviteit en solidariteit.
We kunnen het niet altijd eens zijn met elkaar. Dat zou ook niet goed zijn.
Waar ik op doel is dat de politici het sociaal stelsel voor de burgers afbreken terwijl ze voor zich zelf “beschermende” maatregelen treffen en ook met hand en tand verdedigen.
Op dat moment zeg ik dat ze zelf eens het risico moeten lopen dat ze in de normale WW of bijstand terecht kunnen komen zodat ze zelf hun eigen gemaakte beleid ondervinden. Op het moment dat die kans er is, zullen ze zich nog eens bedenken om het sociaal stelsel af te breken. Het is altijd makkelijk praten en besluiten te maken als je er zelf niet door getroffen word en je weet dat je als politicus een goed vangnet hebt voor het geval het fout gaat.
Het is dan wel er makkelijk te zeggen dat mensen die door het repressieve beleid getroffen worden en als er mensen of groepen zijn die er iets aan proberen te doen, negatief ingesteld zijn. Zij maken de gevolgen van hun beleid immers niet mee en zullen daar ook niks van leren.
Hey, is het normaal dat bijstandsgerechtigden tegenwoordig experimenteermateriaal zijn van een stel yuppies?
Die nauwelijks droog zijn achter de oren, maar blijkbaar de juiste vriendjes hebben?
Goed geschreven artikel, dat de kunstgrepen van slimme beroepsbestuurders duidelijk blootlegt en goed aangeeft wat de werkelijke belangen van wethouders en gemeenteraadsleden zijn.