Hoe Dennis L’Ami het racisme van Duindorp goedpraatte

Waar Amsterdam Zuid-Oost of de Schilderswijk in Den Haag al heel lang imago technisch een punching bag zijn zal Duindorp dat niet zo snel worden. Nu hebben mensen het erover, maar veel mensen hebben ook verbaasd naar de ophef gekeken omdat dit voor hen niks nieuws is. Er zijn veel wijken waar men vijandig tegenover een groep mensen staat omdat ze niet wit of verwit zijn. L’Ami probeert het acceptabel te maken dat dit gebeurt, maar het is al geaccepteerd in grote delen van het land. Er is aan de bel getrokken maar het gaat eigenlijk zonder poespas gewoon door. Nu weten we ook al dat we van de politie Den Haag niet al te veel moeten verwachten als het neerkomt op het naleven van onze anti-racisme wetgeving. Het onbestraft laten van de racistische aanval op Tilly Kaisiëpo op het Malieveld tijdens de Zwarte Piet demonstratie en het doden van Rishi Chandrikasing vergeet men niet zo snel. Het racisme binnen het Haagse korps is ook al vaak genoeg in het nieuws gekomen. Waar het uiteindelijk op neerkomt is wie heeft het recht om te bepalen waar ze willen wonen? Voor wie wordt bepaalt wat hun wijk is en waar zij hun kinderen groot brengen? Wie heeft recht om zich vrij te bewegen in Nederland? Voor witte mensen is het duidelijk dat zij zich overal mogen vestigen en ook duidelijk hun afkeer over de komst van anderen in hun buurt mogen laten blijken. Met alle geweld mogen witte mensen buurten zuiveren. Op dit moment wordt die vijandigheid ook beloond omdat ze krijgen wat ze willen. Een witte buurt terwijl Hagenees of Nederlander zijn helemaal niet betekent dat je wit of verwit bent. Dit is dan ook het gevaar van racisten laten bepalen wat wenselijk en niet-wenselijk is voor hun buurt en het land. Het resultaat is een beperking van ontmoetingen, kennis en vrijheden. Nu is het tijd voor het het bespreken van wit zijn en het grondig aanpakken van wit racistisch geweld.

Quinsy Gario in Hoe Dennis L’Ami het racisme van Duindorp goedpraatte (Roetinheteten)