Over twintig jaar zal Nederland ons dankbaar zijn

Ik heb de verhalen van bezorgde ouders en de ervaringen van zwarte Nederlanders met de racistische figuur Zwarte Piet aangehoord en opgeslagen in mijn hart. Iedereen die opkomt voor een inclusief sinterklaasfeest heeft een verhaal dat Nederland zou moeten horen. Een zwarte ouder vertelde mij in de bus vorig jaar dat zijn dochtertje niet meer naar school wil gaan, omdat de andere kinderen haar op het schoolplein pesten met Zwarte Piet. “Ik word gek, Jerry. Ik weet niet meer wat ik moet doen.” Een paar dagen voor de intocht zat ik nog aan de telefoon met een huilende witte ouder. Ze vertelde mij dat zij al jaren verandering wil op de school van haar zwarte kind, maar het zelfs niet mag aankaarten, omdat zij een ‘zwijgcontract’ heeft moeten tekenen. In het zwijgcontract staat dat zij zich niet mag bemoeien met de kleur van Zwarte Piet op de school. Toen ze een andere ouder die ook voorstander van verandering was, stimuleerde om er iets van te zeggen, werden moeder en kind op het matje geroepen door het schoolhoofd: “Zwarte Piet blijft zwart. Als er nog een ouder over de kleur van Zwarte Piet klaagt, mogen jullie een andere school gaan zoeken.” Toen ik in de bus liep om mensen te groeten, greep een vrouw mijn hand vast. Ze probeert al jaren de school van haar dochter Zwarte Piet-vrij te krijgen, maar het is vechten tegen de bierkaai. Dit jaar liet ze aan de docent van haar kind weten dat ze haar dochtertje thuis zou houden op 5 december, als de school Zwarte Piet niet in de ban doet. Ze werd door de directeur naar zijn kamer geroepen en aangesproken alsof ze een klein kind was. “Hij deed de deur op slot en sommeerde mij om het uit mijn hoofd te zetten, anders zou hij er persoonlijk voor zorgen dat mijn kind van school ging en dat geen goede school haar meer zou aannemen.” Ze is boos, maar ze is vooral ook bang voor de toekomst van haar kind.

Jerry Afriyie in Over 20 jaar zal Nederland ons dankbaar zijn (Joop)